Daha evvelki “Sırbende” ve “Ay Işığım” isimli kitaplarınız yayınlandı. “Bu defa okurlarınızın karşısına “Boyun Devrilsin Murtaza” isimli romanınızla çıktınız. Öteki iki kitaptan farkı nedir bu kitabın?

Sırbende ve Ay ışığım ırmak roman. Bu romanlar için oluşturulmuş gerçek dışı bir atmosfer, bir ütopya var. Osmanlı imparatorluğunun son vakitlerinden Cumhuriyete evrilen bir öykü bu. Faziletle kuşatılmış pirlerin, mistik olayların, doğaüstü güçlere sahip Mürşitlerin olduğu bir düş vaktinde yazılmış romanlar. O denli ki Mustafa Kemal Atatürk için “seçilmiş” dedirtiyor ve romanların bütünlüğü içinde bu kelimeyi besliyor, destekliyorum. Yüzyıl evvelki Aşkın hallerini anlatıyorum.  Bu yüzyılda Aşkın yok oluşuna yanıyorum.

Aşk her şeyiyle sevmeyi becerebilmek, katıksız sadakat ve elbet bir adanma hali, insanüstü bir kararlılık tahminen de. Lakin evvel müsamaha, güzel tutma, beğenilen bulma, incitmeden incinmeden yaşayabilme hali… Bu romanlarda herkes iyi, herkes hoş, herkes kendince haklı. Makus karakter yok, kötülük yok. Ruhun çatışmaları ve arayışları üzerine heyeti bir aşk güzellemesi. Yalnızca kalbimin lisanını seslendirerek yazdım o iki romanı. Sürç-i lisan ettiysem af ola. Her haltı bildiğini sav edenlerden değilim ben. Emin olduğum tek şey ise bu vakitte bize gösterilen, anlatılan şeyin aşk olmadığı.

Boyun Devrilsin Murtaza’da ise öbür bir serüveni, aktüel bir kıssayı, farklı bir kadını-adamı ve hayatlarını sizlerle tanıştırıyorum. Bu yüzyılda, Ankara’da geçen bu roman, içimizden bir çiftin evliliği üzerine örülü. Burada ferdî eksiklikler, kabalıklar, yanlışlar var… Güzellemiyor tersine itiraz ediyorum bu kitapta. Yapma, diye bağırıyor, acıyor, diye inliyorum.

Genç ve hoş bir bayanın kaygılarını, sevdiklerini, çoluğunu çocuğunu, ne varsa becerebildiği, hissedebildiği, içini döktüğü bir kitabı okuyacağız. Anlatıcının renkli, eğlenceli bir gözü var. Yani bu iki romanın çok dışında, farklı bir kurgu, lisan, vakit ve farklı bir öykü ile okuyucuyu şaşırtma niyetim var.

“Boyun Devrilsin Murtaza”, bayanların yakinen bildiği, erkeklerin de aralıksız inkâr ettiği hallerden oluşmuş bir kitap. Bu kitabı daha çok kimin için yazdınız?

Kendim için yazdım. Ruhumu soğutmak, acımı dindirmek için. Yalnız değilsin, desinler diye. Şu yaşa kadar başımıza gelen ne varsa, hayatımıza kim dokunduysa hepsi bir kesim Murtaza… Halbuki diğer bir ömür mümkün. Yumuşacık, sıcacık bir şefkatle sarmalanmış, sevilerek yaşlanan bayanlardan olalım. Biz birbirimizin sesi olalım, diye yazdım.

Biraz da kitabınızdaki karakterlerden bahsedelim. Vuslat ve Murtaza nasıl bir karakter?

Vuslat eğitimli, vizyon sahibi, rengarenk, dünya nimetlerine düşkün, yemeyi, içmeyi, gezmeyi, giyinmeyi seven hatta romanın lisanıyla “delice” bir bayan. Murtaza huysuz, renksiz, gözleri eksiği ve yanılgıyı aramak üzere kurgulanmış, bayan ne yapsa beğenmeyen, kendi içinde memnun olmayan, gülümsemeyi unutmuş, güldürmeyi de beceremeyen bir adam… Vuslat da onunla yaşadığı yalnızlığı lakin bitiremediği sevgisini içindeki bayanlarla tatmine çalışıyor.

Muharrir hanım, derviş hanım, assolist Hasret ve muallimenin irtibatı, birbirleriyle olan sohbetleri size çok tanıdık gelecek.

“Boyun Devrilsin Murtaza” bir kurgu roman mı yoksa sizin hayatınızdan izler taşıyor mu?

Her ikisi de…

Hasret Binel kimdir? Biraz kendinizden bahseder misiniz?

Anne tarafım Kafkas göçmeni, baba tarafım Selanik. Her iki tarafta mecburî göçlerle Samsun’a gönderilmiş, Samsunlu olmuşuz.

Gazi Üniversitesi Bağlantı Fakültesi Gazetecilik Kısmında Lisansımı ve Yüksek lisansımı tamamladım. Hacı Bayram Veli Üniversitesi Hoş Sanatlar Fakültesi Fotoğraf Görüntü kısmında öğretim görevlisiyim. Yazarak ve yazıyla kalıcı olabilme dileği içindeyim. Çocuk yaştan beri saza, kelama merakım, hoş sese hayranlığım, müziklere düşkünlüğümle yazının meftunuyum.

Duvarların ortasında sıkışmış hisseden, içi içine sığmayan, göğüs kafesini açıp içindekini göstermek isteyen biriyim. Anlayamadıkça, anlaşılamadıkça yazdım. Güya bu yüzyılla aramız pek beğenilen değil. Ben derinliği olan, incelikli, estetik şeylere ve kelamlara hayranım. İnsanoğlu çirkinleştirmek için bir uğraşta. Dünya yaratılmışın cenneti, cehenneme çeviren biziz. Daima bu türlü düşündüm ben, sonradan olmadım, doğuştan… Kısacası, çokça hayal gücü, sağlam bir müşahede yeteneği ile yazmayı, yazarak var olmayı isteyen biriyim.

Hasret Binel nasıl bir bayan? Duygusal mısınız? Hayal kurar mısınız?

Büsbütün histen ibaretim. Maalesef ki… Her şey benim yüzümden, her şey benimle ilgili gibi… Sıkıntı bir hayat bu. İncinmeden ve incitmeden yaşamaya çalışan biri için ise imkânsız. O nedenle giderek uzaklaşıyorum gerçek hayatın içindeki insandan… Hayaller ile kurguladığım tüm satırların başkahramanıyım. Benim kimsenin anlamadığı gözlerim var. Ne zamanki anlaşılmak beklentimden vaz geçtim o vakit rahat ettim.

Yazarken ne hissediyorsunuz? Yazmak sizin için ne söz ediyor?

Uçuyorum. Dünyanın tüm gerçekliklerinden, zorunluluklarından, mesuliyetlerinden, beni tutan, sınırlayan ne varsa, kendi vücudum de dâhil her şeyden ve herkesten sıyrılıyorum. Bu özgürlük ve sınırsızlık hissinin tanımı yok. Hele adrenalin, o kalp çarpıntısı, artık ne olacak sorusu… Bu gezegen bana bu hisleri yaşatmadı. Dünyevi en son neye heyecanlandım hatırlamıyorum bile. Lakin yazarken şekillendirdiğim hayatlar; kızdıklarım, yerdiklerim, çok sevdiklerim, kendi sırlarım, bağıra bağıra söylemek isteyip de söyleyemediğim ne varsa yazabilmek, yazıyla açığa çıkarmak, ne büyük nimet. Bundan büyük, bundan değerli bir sağaltım olabilir mi?

Ki çoğunlukla çalışan parmaklarım; gözlerim seyirci, kendi yazdığıma kendim bihaberim… Birçok sabah uyanıp bilgisayar başına koştuğumda, dün gece bunları ben mi yazdım, ne orta yazdım, nasıl yazmışım, aferin yahu bana, deyip yanağımdan makas alıyorum. O ferdi iftihar duygusu bile bir bireye bir ömür kâfi.

Bazen katıla katıla ağlayarak bazen gülümseyerek beni histen duyguya geçiren yazabilme halime, Türk dilime, gören gözüme, tutan elime şükrederim.

Müelliflik mesleğinizde bundan sonraki planınız nedir?

Plandan fazla hayalim var. Denize açılan bir pencerenin önünde, ince ayaklı ceviz bir yazı masasında tüller savrulurken yazabiliyor olmak. Sırf kızımı ve yazdıklarımı düşünebileceğim bir hayat. Sen yalnızca otur yaz, gerisini ben hallederim, diyen bir tertibin içinde olmak. Ve sadece hayallerin kâğıdın üzerine düşüşünü izlemek. Düşlerin en hoşu değil mi?

Oradan oraya yetişme telaşının olmadığı, mecburiyetle sonlandırılmamış,  yetti yetecek oldu olacak korkusu duyulmayan bir hayat.

Sanırım herkesin dileği bu olsa gerek. Dileklerimiz kabul, yeni kitabım çok okunur olsun!